مقایسه اثر داروی بروموکریپتین با سلژیلین در درمان بیماری پارکینسون | مجله گوپی

● سابقه و هدف:

پارکینسون بیماری دژنراتیو و نسبتا شایعی است که درمانهای دارویی موجود می تواند از ناتوانی حرکتی این بیماران تا حدی جلوگیری کرده و آنها را به طور مستقل قادر به ادامه زندگی کند. داروهای زیادی در این بیماری استفاده می شود که در این مطالعه اثر دو داروی بروموکریپتین و سلژیلین مقایسه می گردد.

در این مطالعه از بین بیماران مراجعه کننده به مطب، تعداد 77 نفر که 50 نفر مرد و 27 نفر زن با سن متوسط 65 سال بوده انتخاب و طی سه سال پیگیری شدند. بسته به نوع داروی تجویز شده، بیماران به سه دسته تقسیم شده اند که در هر سه گروه داروی لوودوپا و آرتان مشترک بوده ولی در گروه اول لوودوپا و آرتان بدون اضافه کردن داروی دیگر بوده و در گروه دوم سلژیلین و در گروه سوم بروموکریپتین نیز وجود داشته است. ارزیابی وضعیت این بیماران طی ویزیت های دوره ای و نسبتا منظمی و بر مبنایUPDRS بوده است.

در این بررسی بیماران گروه سوم (بروموکریپتین) نسبت به گروه اول از لحاظ وضعیت حرکتی شرایط بهتری داشته اند. گروه دوم (سلژیلین) علیرغم شرایط نسبتا بهتر در ابتدا، به مرور زمان اختلاف آنها با گروه اول ناچیز گردید و از لحاظ عوارض جانبی بخصوص دیسکینزی نیز گروه بروموکریپتین عوارض کمتری داشته اند.

بهمراه درمان با لوودوپا استفاده از داروی کمکی بروموکریپتین نسبت به سلژیلین ارجح بوده و عوارض کمتری دارد.