وهم سبز-مجله مادر و کودک گوپی

وهم سبز، نوعی بیماری مسری ویروسی است که اغلب رانندگانی را که پشت چراغ راهنمایی قرار می گیرند، دچار توهم بینایی در زمینه رنگ ها می کند...

● تیولوژی

عامل این بیماری ویروس خطرناکی است به نام De - zood-bash-bejonb که در چهارراه هایی که چراغ راهنمایی دارند، به وفور و به طور منتشر وجود دارد.

این ویروس فوق العاده مقاوم است و برف و باران و سردی و گرمی هوا، تغییرات فصول و حتی توفان و زلزله نیز در کاهش شیوع آن تاثیری ندارد. دوره کمون این بیماری بسیار کوتاه و حداکثر چند ثانیه تا یک دقیقه است.

● آسیب شناسی

وهم سبز در اثر تهاجم ویروس مذکور به چشم و ایجاد اختلال در سلول های شبکه بینایی بروز می کند و به سبزدیدن رنگ های قرمز و زرد منجر می شود.

● اپیدمیولوژی

رانندگانی از اقشار آسیب پذیر که ژیان، پیکان و سه چرخه موتوری می رانند و همچنین رانندگان از قشر مقاوم نسبت به هرگونه آسیب اجتماعی، که اغلب سوار بنز و ماکسیما یا بی ام و هستند، هر دو تقریبا به یکسان دچار این بیماری می شوند. گرچه شدت این عارضه اغلب در گروه اخیر بیشتر است.

مبتلایان اغلب علاقه زیادی به سبزی ها و خیار و کاهو و سیب سبز دارند و از سیب سرخ و تربچه نقلی قرمز به شدت بیزارند.

مواردی از شوک ناگهانی ناشی از نشان دادن گوجه فرنگی به بیماران مبتلا به شکل حاد، گزارش شده است.

● عوامل مستعدکننده

اکثر منابع معتبر، عوامل مساعد کننده برای ایجاد این اختلال بینایی را برای اقشار آسیب پذیر، تعجیل برای رسیدن به صف بانک برای پرداخت قبوض و صف های حراجی ها، گوشت، روغن و سایر مایحتاج اعلام کرده اند.

برای اقشار غیر آسیب پذیر، عواملی مانند عجله برای رسیدن سر قرار، خرید آدامس و عینک آفتابی و گوشی جدید موبایل و یا شرکت در پارتی به عنوان عوامل تشدیدکننده این بیماری ذکر شده است.

● نشانه شناسی بالینی

وهم سبز اغلب به دو شکل حاد و تحت حاد بروز می کند:

▪ شکل حاد:

توهم بینایی همواره وجود دارد و راننده اصولا رنگ قرمز را همیشه به رنگ سبز پررنگ می بیند و بدون توجه به چراغ قرمز راهنمایی از چهار راه عبور می کند. بسیاری از رانندگان خودروها و اغلب موتورسواران و دوچرخه سواران به شکل حاد به این عارضه مبتلا می شوند.

▪ شکل تحت حاد:

توهم بینایی به تدریج عارض می شود. راننده مبتلا پس از دیدن چراغ قرمز، ابتدا تا آنجا که ممکن است آهسته آهسته جلوتر می رود و از خط کشی مخصوص عابر پیاده هم می گذرد. سپس با گذشت ثانیه ها ناآرامی هایی به این اشکال و صور در راننده مبتلا تظاهر می کند:

- ور رفتن عصبی با دسته دنده، گازدادن، دندان قروچه و ذکر زیر لبی پاره ای کلمات بسیار متین و مودبانه خطاب به بانی چراغ و مخترع رنگ قرمز، خروج بعضی اصوات نامفهوم از دهان مانند آه، اخ، اه، وه، وای، اوف و پوف و جز آن.

- سپس فرد مبتلا سانتی متر به سانتی متر خودروی خود را باز هم جلو و جلوتر می برد و راه عبور رانندگان طرف مقابل را می بندد. بیمار اغلب در این هنگام با دیدن عکس العمل رانندگان دیگر، انگشت اشاره دستش را توی گوش خود فرو می کند، بینی خود را چند بار از راست به چپ می مالد و یا پس کله خود را می خاراند.

- با زرد شدن چراغ راهنمایی طرف دیگر، نشانه های بیماری شدت می گیرد. این نشانه ها به صورت بوق های ممتد خودرو ظاهر می شود.

- با رو به رو شدن با اعتراض رانندگان دیگر، فرد مبتلا اغلب مشاغل نه چندان مطلوب و مودبانه ای را برای بعضی از خانواده و اقوام درجه یک رانندگان دیگر در نظر می گیرد و با بیرون بردن سر از پنجره خودرو، نظر و پیشنهاد خود را به آنان اعلام می کند.

در این حالت است که ناگهان توهم بینایی به اوج خود می رسد و فرد مبتلا، چراغ راهنمایی را کاملا به رنگ سبز دیده و خودرو را با شتاب به حرکت در می آورد.

● پیشگیری

وجود عوامل انتظامی در سر چهار راه ها به نحو چشم گیری در کاهش اختلالات بینایی مبتلایان موثر است و نشان دادن کاغذ هایی موسوم به برگ جریمه، گاهی به طور معجزه آسایی نشانه ها و آثار این عارضه را در قشر آسیب پذیر از بین می برد.

اما تنها واکنشی که پس از دیدن برگ جریمه در مبتلایان غیر آسیب پذیر گزارش شده، بروز تحرکاتی در صورت، و اعوجاجاتی در لب های فرد مبتلا است که برخی از محققان با اصطلاح پوزخند و برخی دیگر از پژوهشگران با کلمه ریشخند از آن نام برده اند.

● درمان

تقریبا بیشتر کتاب های مرجع و معتبر چشم پزشکی اجتماعی، درمان اساسی این نقص بصری و توهم بینایی را منحصرا با کرام الکاتبین دانسته اند.