فرزندم نوک زبانی حرف می زند چه کنم

اگرچه کودک ما قشنگ و ناز است ولی نباید مشکل زبانش را ساده بگیریم.پرحرفی دانش آموزانی که نوک زبانی صحبت می کنند، در سر کلاس باعث خنده بچه های دیگر می شود. در واقع ما بسیار متاثر می شویم وقتی می بینیم که این نوآموزان کوچولو با پرحرفی می خواهند تمرین زبان آموزی کنند. واقعیت مهم این است که برای یک کودک دو- سه ساله نوک زبانی صحبت کردن هیچ غیرعادی نیست، زیرا در این سن و سال، کودک تازه زبان باز کرده و طرز تلفظ صداها هنوز برایش جا نیفتاده است. به طور طبیعی نوک زبانی صحبت کردن به مرور زمان از بین می رود ولی نه همیشه. تقریباً; از هر 10 کودک یک کودک بعد از چهار سالگی هم نوک زبانی صحبت می کند. ولی چه کنیم که به این کودکان کمک کنیم؟ میشل باربیه متخصص گفتاردرمانی ما را راهنمایی می کند.

● نوک زبانی صحبت کردن چیست

نوک زبانی صحبت کردن وجود اشکال در تلفظ است. کودک زبانش را در جلوی دندان های پیشین می گذارد و این کار باعث می شود که نتواند بعضی از صداها را درست تلفظ کند: مثلاً; صدای شو می شود سو و صدای ژو می شود زو . این مشکل می تواند به این علت باشد که کودک هنوز انگشت شستش را می مکد و یا اینکه حرکات زبان را در داخل دهانش به خوبی کنترل نمی کند. همچنین اگر کودک در حس شنوایی اشکال داشته باشد و صداها را خوب نشنود نمی تواند تفاوت میان صداهای مختلف را تشخیص دهد. گاهی اوقات پدر و مادرها خودشان باعث می شوند که کودک در حال رشدشان نوک زبانی صحبت کردن را ادامه دهد و این به دو علت می تواند باشد. اول اینکه بعضی از پدر و مادرها خیلی علاقه دارند که هنوز یک نوزاد در خانه داشته باشند و به طور ناخودآگاه کودک را به نوک زبانی صحبت کردن تشویق می کنند و علت دوم اینکه بعضی از پدر و مادرها نوک زبانی صحبت کردن فرزندشان را بیش از حد یک مسیله طبیعی و عادی تلقی می کنند و ضمن اینکه علاقه ای به ادامه نوک زبانی صحبت کردن کودکشان ندارند ولی اهمیتی هم به آن نمی دهند.

● نوک زبانی صحبت کردن چه مشکلاتی را به وجود می آورد

باید دانست که زبان مانند مکعب های اسباب بازی است که بچه ها با آن ساختمان می سازند. مکعب هایی که برای ساخت زبان استفاده می شوند سه سطح دارند: تلفظ، که باعث تولید صدا می شود، حرف، که باعث می شود کلمات ساخته شوند. وقتی صداها به هم وصل می شوند، کلمات ساخته می شوند. زبان به معنای واقعی آن که باعث می شود جمله ها و توصیف ها ساخته شوند. وقتی کلمات به هم وصل می شوند جمله ها و توصیف ها ساخته می شوند. می توانیم بگوییم که این سه سطح جعبه ابزار زبان هستند. با کمک این جعبه ابزار و در صورتی که همه چیز در جای خود قرار داشته باشد، کودک حرف دیگران را می فهمد و می تواند حرف خود را به دیگران بفهماند. مشکل نوک زبانی صحبت کردن در سطح اول قرار دارد، یعنی تلفظ.نوک زبانی صحبت کردن به خودی خود مسیله مهمی نیست ولی می تواند مانع کامل و بی نقص بودن ساختمان کلی زبان بشود. مثلاً; وقتی کودک نوک زبانی صحبت می کند، این مسیله هنگام روخوانی در سر کلاس و همچنین موقع دیکته نوشتن برای او ایجاد مشکل می کند. بگذریم از این مسیله که وقتی کودک از طرف دوستان کوچولویش مورد تمسخر قرار می گیرد، آزرده و غمگین می شود.

● برای درمان چه باید بکنیم؟

اگر کودک بعد از چهارسالگی هنوز نوک زبانی صحبت می کند، باید از نظر گفتاردرمانی آزمایش بشود. (در اکثر کشورها آزمایش های گفتاردرمانی توسط بیمه های اجتماعی انجام می شود). با این آزمایش مشخص می شود که نوک زبانی صحبت کردن کودک فقط یک مشکل است و یا اینکه با مشکلات دیگر نیز همراه است؟ مثل اینکه کودک علاوه بر نوک زبانی صحبت کردن دیر هم زبان باز کرده است و یا از نظر تلفظ، مشکلات دیگری هم دارد. گفتاردرمانی کودکان در اولین مرحله، خیلی اصولی نیست (بخش اول گفتاردرمانی شامل چندین بازی با زبان، لب ها و دندان ها است و همچنین تمرین گوش دادن و درک صداها). گاهی فقط کافی است که متخصصان گفتاردرمانی، پدر و مادرها را راهنمایی کنند که چگونه برای تربیت کودکشان رفتار درستی داشته باشند. از جمله اینکه: خونسرد باشند و از همه مهمتر، هنگامی که کودک کلمه ها را اشتباه تلفظ می کند، اشتباهات او را تصحیح کنند. وقتی کودک جمله ای می گوید که یکی از کلمات آن را بد تلفظ می کند، مناسب تر است که جمله دوباره به طور صحیح تکرار شود. مثلاً; به کودک گفته نشود: آدم نمی گوید زاکت باید بگویی ژاکت! به جای این حرف، خیلی ساده جمله صحیح را این طور تکرار می کنیم: عزیزم، ژاکت تو روی صندلی است. بیشتر اوقات تا همین مقدار کافی است که کودک کم کم متوجه مشکل زبان خود بشود و خودش شروع کند و اشتباهاتش را اصلاح کند. شش ماه بعد، دوباره او را آزمایش می کنیم، اگر بعد از همه توصیه ها باز کودک نوک زبانی صحبت می کند، در اینجا دیگر نوبت متخصصان گفتاردرمانی است که مسیولیت او را به عهده بگیریم.

● تعریف کنید! از خودتان بگویید!

مسیولیت پدر و مادر بودن مسیولیت سنگینی است. هر روز پدر و مادر بودن و انواع و اقسام نگرانی ها تحمل کردن و به سیوال های بزرگ بچه های کوچولو جواب دادن، کار آسانی نیست! مشاهدات و تجربه های پدر و مادرهای دیگر می تواند ما را یاری کند، به ما قوت قلب بدهد و یا خیلی ساده ما را سرگرم کند...مادر یک پسر دوساله برای ما چنین می نویسد: فکر نمی کنید که بعضی وقت ها ما مسایل را خیلی بزرگ می کنیم؟ به نظر من نوک زبانی صحبت کردن بچه های کوچولو خیلی طبیعی است. پسر من هم نوک زبانی صحبت می کرد ولی خود به خود خوب شد. بعضی از پدر و مادرها زیاد توقع دارند و کارهای خیلی کلیشه ای و قالبی انجام می دهند. مثلاً; بچه را می برند کلاس ورزش، موسیقی، زبان انگلیسی، حتی اینها را هم کافی نمی دانند فکر می کنند اشکال از دندان ها است، می روند پیش دندانپزشک و دندان ها را درست می کنند، با بچه از اول تمرین حرف زدن می کنند و اگر بچه حتی یک شب کابوس ببیند بلافاصله می دوند پیش روانپزشک... ولی من می گویم نه، صبر کنید! این کارها را نکنید! اگر ما بچه مان را همان طور که هست بپذیریم این را هم می پذیریم که ممکن است بچه ما خیلی کامل نباشد.