● آسیب های راهبردی
1) نظام آموزشی مبتنی بر محفوظات است نه خلاقیت پروری
2) دکترین روزآمد و نگرشی نو که متناسب با فرهنگ و آیین خود و دریافت ها و دانش جهانی را استفاده کنیم، تدوین نشده است (دکترین ملی آموزشی)
3) پایین بودن منزلت اجتماعی نهاد آموزش و پرورش، معلم و دانش آموز.
4) اقتصاد آموزش و پرورش جذب کننده نخبگان نیست.
5) نهادینه نشدن یادگیری مادام العمر و ژرف
6) نظام آموزشی مبتنی بر پژوهش (با محوریت پژوهش) نیست.
7) نظام آموزش به روز نیست.
8) همراه آموزش مسایل اخلاقی، تربیتی، هویتی، فرهنگی و ایرانی مورد توجه نیست تا هویت دینی و فرهنگی را تقویت کند.
9) دانشگاه ها به عنوان مغر متفکر جامعه و کارگزاران فکری آن نقش ایفا نمی کند (دانشگاه مرجعی برای ارجاع مسایل جاری جامعه نیست) (مسایل جاری - رجوع به دانشگاه - ارایه راه حل یا تربیت نیرو برای رفع معضل - اجرا - خطایابی - رفع خطا - پیشرفت) وجود ندارد.
10) نظام آموزشی نظامی عرضی است: در بین موارد متعدد درسی پیوند طولی وجود ندارد. روحی این اعضای پراکنده را به هم پیوند نمی زند.
11) بکار نیا نداختن قدرت تحلیل و تفکر برای یافتن پاسخ مسأله
12) فقدان آموزش دانش آموزان دانشجو محور: دانش آموزان جستجوگران اطلاعات باشند. (معلم تسهیل گر فرایند یادگیری باشد نه انتقال دهنده دانش)
13) عدم نگاه صحیح به آموزش و پرورش به عنوان تأمین کننده نیروی انسانی برای اداره کشور
● آسیب های اجرایی
1) ضعف مشارکت دانشمندان و کارشناسان برجسته کشور در تألیف کتب درسی
2) بر استعدادهای درخشان سرمایه گذاری اندکی شده است.
3) استعدادهای درخشان به طور مؤثر ساماندهی و استفاده نشده است.
4) عدم تبادل علمی آزاد میان دانشگاه ها (عدم تبادل اعضای هییت علمی بین دانشگاه ها)
5) عدم تعامل و ارتباط اثربخش مراکز علمی با نظام سیاسی و اقتصادی
6) تبدیل نشدن دانشگاه های داخل کشور به شبکه ای نیرومند از اطلاعات و دستاوردهای علمی
7) نبود روش های تدریس کارآمد مانند مکاشفه ای، کنفرانسی و گروهی
8) ساخت مدرسه متناسب با مقطع تحصیلی و سن دانش آموز نیست.
9) عدم جذابیت و علمی نبودن فضاهای آموزشی
10) مدرک گرایی (نگرش ابزاری به مدرک برای ارتقای شغلی)
11) سد انحرافی کنکور و کمبود دانشگاه از هدایت صحیح استعدادها به مسیر درست و پرورش آنها جلوگیری می کند.
12) کمبود فرصت های شغلی در حوزه تخصصی پس از فراغت از تحصیل
خبرگزاری ایسنا