زنان معترض و تکنیک های مرموز

حضور چشمگیر زنان در همه ی عرصه های اجتماعی باعث گردیده که ما مردانی که دهه ی سوم عمرمان را می گذرانیم، به تدریج درک درستی از رفتار های اجتماعی و شخصی زنان به دست آوریم. به همین خاطر، علاوه بر رفتار هایی که زنان و دختران خانواده ی خودمان بروز می دهند، می توانیم از مجموع این رفتارها در نهایت به باور و فهم دقیق تری از موضوعات مورد علاقه ی زنان اطرافمان نایل شویم.

در این یادداشت قصد دارم یکی از این موضوعات را مورد توجه قرار دهم.

از مدتها قبل بود که متوجه شدم همسرم؛ به همراه خواهرم و برخی دخترهای فامیل( که همگی دختران تحصیل کرده ی مقیم منزل هستند)؛ علاقه ی وافری به مطالعه ی برخی نشریات با محوریت شادمانی و آرامش و موفقیت پیدا کرده اند. به خاطر آشنایی با محیط رسانه ای و مطبوعاتی می دانستم که پای اینگونه نشریات و مجلات، از حدود 8 سال قبل بود که به فضای مطبوعاتی کشور باز شد. هرجند بیشتر این نشریات را باید در زمره ی نشریات زرد به حساب آورد( البته به قول کارشناسان)، ولی حتما مشتریانی وجود داشته که اینها به سرعت جای خود را در مطبوعات باز کردند.

در همین مدت بود که با پرس و جو از همکاران خانم در محیط های کاری مختلفی که داشتم به این نکته رسیدم که حتی بانوان شاغل (که همگی هم تحصیلات دانشگاهی دارند) نیز از مشتریان پروپا قرص این مجلات هستند. برای ارضای حس ژورنالیستی خودم هم که شده، موضوع را پیگیری کردم. آنگونه که می گفتند، ظاهرا بیشتر زنان و دختران اطراف آنها هم طرفدار این نشریات هستند و حداقل ماهی یک نشریه ی مرتبط با این مباحث را خریداری کرده و مطالعه می کنند. عده ای نیز به استخراج مطلب از این نشریات پرداخته و از طریق ایمیل با دوستان خود در اینگونه موضوعات اشتراک نظر به عمل می اورند.

نکته ای که می خواهم اشاره کنم، همینجاست.

شاید در فضای این سایت اینترنتی که بیشتر به ریشه یابی مسایل مرتبط با زنان می پردازد، طرح این مسیله کمی عجیب به نظر برسد؛ گو آنکه اخیرا مباحث مهم تری هم در جریان است؛ ولی من فکر می کنم علاوه بر شناخت مسایل و معضلات پایه ای، می بایستی به تبعات وضعیت موجود نیز توجه کرد.

خب! سوال این است که چرا زنان کشور (حداقل آن قسمتی که در اطراف من هستند)، تبدیل به مشتریان اینگونه نشریات زرد و بی محتوا شده اند؟

در شرایط جاری که این همه موضوعات جدی و قابل تامل در حوزه ی زنان وجود دارد، چرا زنان تحصیل کرده و یا حتی زنان د ارای تحصیلات متوسطه- به جای پرداختن به این مسایل، می بایستی وقت و انرژی و عواطف خود را مصروف این چنین امور بی اهمیتی کنند؟

نشریات فوق الذکر، مباحثی مثل رسیدن به آرامش های لحظه ای، نیل به موفقیت، پایان اختلاف، شادی و نشاط، مقابله با اضطراب و تشویش و حل بحران های عاطفی ، مدیریت استرس و خشم، چگونگی کسب انرژی مثبت و امثالهم را در قالب حکایت های تکراری و بلامحتوا و شخصیت پردازی های غیر واقع بینانه و پند و اندرز های بدون مصداق و دستورالعمل های مرموز و راهکارهای دور از ذهن و تکنیک های مشکوک و استنادات مجعول و داستان های بی پایه و راهکارهای بی ثمر و خلاصه هر آنچه که از نظر آنها برای آرامش فردی مهم است، منتشر می سازند.

من شخصا بر این اعتقادم که رشد قارچ گونه ی این مجلات، هرگز نمی توانسته بدون دخالت و حمایت های همه جانبه ی دولت از آنها، صورت گرفته باشد.

در شرایطی که مطبوعات جدی ما در محاق توقیف افتاده و یا در مضایق شدید اقتصادی و مالی قرار دارند، چگونه است که اینگونه مجلات بی محتوا، نه تنها مشکل مالی نداشته باشند بلکه روز به روز به تعدادشان نیز اضافه می گردد.

ترویج پدیده هایی مثل عمل های زیبایی جراحی( از بالا تا پایین بدن) و یا عرضه ی انواع محصولات (از کرم و شامپو گرفته تا کمربند حرارتی و ژل و سوتین کوچک کننده و بزرگ کننده) و برگزاری های سمینارهای جمعی آرامش و موفقیت و حافظه و ..... را هم باید از جمله کارکرد هایی دانست که دقیقا توسط این دسته نشریات به خورد زنان کشورمان داده می شود.

این نشریات؛ خواسته یا ناخواسته؛ به شیوه ای مطالب خود را ارایه می دهند که گویی رسیدن به آرامش روح و روان، مستلزم انهدام موجودیت اجتماعی افراد ( و خصوصا زنان) است. بدین صورت که انگار زنان ما برای رسیدن به موفقیت و آرامش، فقط باید به دستورالعمل های آنان توجه کرده و چشم خود را بر روی واقعیاتی که در زمانه ی حاضر بر آنان می رود، ببندند. این نشریات قصد دارند که حس و توان تعمق زنان را از این واقعیات تکان دهنده منحرف کرده و صرفا با پناه آوردن به تاکتیک های عجیب و غریب، چنین بنمایند که مقوله ی آرامش اساسا یک امر فردی است. زنان و مردان آگاه ما به خوبی واقفند که راه رسیدن به آرامش فردی، هیچگاه بدون عبور از آرامش جمعی قابل دسترس نیست.

تصور کنید وقتی را که زنان معترض ما در راستای ایفای برخی حقوق پایه ای خود، متحمل مشقات فراوان شده و آنگاه در همان خیابانی که این زنان در معرض حمله و کتک قرار گرفته اند، زنان دیگری در منازل خود در حال اجرای تکنیک های مشکوک و ادای اوراد مرموز برای رسیدن به آرامش هستند.

متاسفانه این تصویری که ذکر شد، دقیقا یک تصویر واقعی بوده و البته همانگونه که گفتیم، محصول مستقیم هدایت دولتی است.

زنی که بواسطه ی سرخوردگی های همیشگی و زیرپا ماندن حقوق اولیه اش در اجتماع (و محیط وکار و منزل و خانواده) به دنبال مامنی آرام است، ناخودآگاه به مطالعه ی نشریاتی روی می آورد که گم شده اش را در آنجا پیدا کند و در مرحله ی بعد از طریق این نشریات فرا می گیرد که ذهن خود را فقط معطوف به خویشتن خویش سازد که این وضعیت به نوبه ی خود مستلزم بی توجهی به مسایل اطراف است ( یعنی مسایلی که مسبب پدیداری آن ناراحتی های فکری بوده).

بدیهی است نهایتا مجموع این بی توجهی ها، نتیجه ای جز کمرنگ تر شدن وجوه معترضانه ی زنان در قبال وضعیت نابرابر و ناعادلانه ی موجود نخواهد داشت که اتفاقا نقطه ی تمایل دولت هم در همین جاست.

زن تحصیل کرده ای که روز تا شب را در کلاس های لاغری و سالن های آرایشی و ورزشی به سر برده و دغدغه ای جز آگاهی از جدید ترین مدل های لباس و کرم دورچشم و دستور پخت غذا های سریع التهیه ندارد، چگونه توان و آمادگی لازم را برای احقاق حقوق پایمال شده ی خود خواهد داشت.

حاشا که زنان فهیم ما در گرداب این نشریات گرفتار آیند.